Bàng-uâ

Chók-cê̤ṳ Wikipedia
"Bàng-uâ" sê siŏh piĕng Bàng-uâ-cê ùng-ciŏng, buóh ché̤ṳ Háng-cê bēng-buōng "平話", dók cŭ-uái.

Bàng-uâ (Guăng-ṳ̀ cī bĭh ĭng-bìng ùng-giông 平話; patois, colloquial[1]) sê cī siŏh ciáh guók-gă hĕ̤k-ciā dê-kṳ̆ câi-dê sāi gì ngṳ̄-ngiòng.

Bàng-uâ ciā sṳ̀ cê-méng siông é-sé̤ṳ sê „bàng-siòng gōng gì uâ“, ék-buăng sê câi-dê-nè̤ng gì mū-ngṳ̄ kēu-ngṳ̄, ng-sê diŏh cṳ̆-méng sāi gì.

Găk Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ dê-kṳ̆, Bàng-uâ ék-buăng ciŏng-muòng cī Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄.

Chăng-kō̤ cṳ̆-lâiu[Siŭ-gāi | Gāi nguòng-mā]

  1. R. S. Maclay; C. C. Baldwin; S. H. Leger. Dictionary of the Foochow Dialect 3. 1929. 40. 

Gái káng[Siŭ-gāi | Gāi nguòng-mā]