Gàng

Chăng-kō̤ Mìng-dĕ̤ng-ngṳ̄ Háng-cê gì bēng-buōng. / 參考閩東語漢字其版本。

Gàng (銜), sê hèng-céng, gŭng-sê̤ṳ, hŏk-sŭk dēng-dēng hiê-tūng diē-sié nè̤ng gì dēng-ngék hĕ̤k-chiā chĭng-hô̤^[1]^:100. Pī-ê̤ṳ gōng:

Chăng-kō̤ ùng-hióng

↑ ^1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 福州方言詞典. 福建人民出版社. 1994.10.

Cuòi sê 1 bĭh ô gì-ngiê gì nô̤i-ṳ̀ng.
Nṳ̄ nâ sê téng sié-nó̤h lièng-giék lièng gáu cŭ-uái, kī-dâe̤ng nṳ̄ dó̤i-chiū siŭ-gāi lâ hiā lièng-giék, niông ĭ lièng gáu ciáng-káuk gì dèu-mĕ̤k hŭ-uái kó̤.

[福州方言詞典-1] 1.0 ^1.1 ^1.2 ^1.3 福州方言詞典. 福建人民出版社. 1994.10.

[1]